ابتکار جالب شهردار سیویتا ایتالیا برای جلوگیری از انقراض این شهر رو به مرگ - آناسی

برای دیدن شاهکارهای تاریخ اروپا با تور ایتالیا همراه شوید.

سیویتا دی بانیورجیو یک آبادی کوچک که بر فراز سکویی از سنگ های آتش فشانی واقع شده و اطرافش پر از دره های عمیق منطقه لاتزیو ایتالیا است. شهری کوچک و یک آبادی حتی کوچک تر وابسته به آن که با ابتکار شهردار و حمایت هنرمندانی چون انیو موریکونه و برناردو برتولوچی، با پیشرفتی معجزه آسا ثابت کردند، فرهنگ می تواند درآمدزا باشد.

در حالی که رهبران برخی از محبوب ترین مقصدهای توریستی اروپایی به اعتراض های ضدتوریستی اخیر فکر می نمایند، شاید باید از فرانچسکو بیگیوتی شهردار سیویتا دی بانیورجیو الهام بگیرند.

فرانچسکو بیگیوتی که در عین حال مسئولیت مدیریت شهر اصلی بانیورجیو را بر عهده دارد، دستور داده است که او حکم داده هر کسی که می خواهد از پل پیاده رویی عبور کند که تنها راه ورود به دهکده قرون وسطی اوست، باید هزینه بپردازد.

سیویتا که یک آبادی بسیار کوچک واقع در حدود 74 مایلی شمال رم است، چیزی بیش از 2500 سال پیش توسط اترسکان ها تاسیس شد و تنها شهر واقع در ایتالیاست که باید برای ورود به آن پول پرداخت. در سال 2013 هزینه ای 1.50 یورویی برای ورود به آن مقرر شد و در شروع ماه آگوست این مبلغ افزایش پیدا کرد. حالا بازدیدنمایندگان باید در روزهای هفته 3 یورو و یکشنبه ها یا تعطیلات عمومی 5 یورو پرداخت نمایند تا بتوانند از زیبایی های این شهر دیدن نمایند. برای چند یورو بیشتر، آن ها می توانند از یک تور شخصی در دهکده ای لذت ببرند که خانه یک جمعیت ثابت 10 نفری است.

در شهر ونیز که بیش از حد جمعیت و توریست دارد و در ماه جولای بیش از 2 هزار نفر علیه توریسم در آن به اعتراض و راهپیمایی پرداختند، مسئولان مدت هاست به فکر دریافت هزینه ای از توریست ها برای بازدید از مهم ترین مرکزشان یعنی میدان سن مارک افتاده اند، اما این ایده همواره بیش از حد بحث برانگیز بوده است.

بیگیوتی با اشتیاق از ابتکار شهر خودش صحبت می نماید که البته این حرکت با موجی گسترده از توریست ها هم همراه شده است. انتظار می رود سال جاری چیزی حدود 850 هزار نفر از این شهر کوچک بازدید نمایند و این در حالی است که سال 2010 تنها 40 هزار نفر به آن سر زده بودند.

او می گوید:

بهای بلیت به هیچ وجه از اشتیاق کسی کم ننموده است. در حقیقت، باعث شده کیفیت توریسم منطقه هم بالا برود. از برخی جهات، این حرکت باعث شده برخی از مکان های شهر ارزشمندتر بشوند. حتی خود توریست ها هم توجه بیشتری نشان می دهند، مدت زمان بیشتری می مانند و احترام بیشتری می گذارند.

سیستم دریافت هزینه از یک طرف به بیگیوتی یاری نموده موج توریست ها را زیر نظر داشته باشد و از طرف دیگر به او اجازه داده که مالیات عمومی را در هر دو شهر سیویتا و بانیورجیو که جمعیتی 3650 نفری دارد حذف کند. همچنین به خاطر 400 شغلی که به وسیله حدود 200 تجارت وابسته به توریسم این منطقه طی چند سال اخیر به وجود آمده، این شهر نرخ بیکاری صفر درصد دارد.

شهردار گفته است:

این شهر تنها شهر ایتالیایی است که در آن مالیات عمومی اخذ نمی گردد. ما توانسته ایم خدمات محلی را بهبود ببخشیم، خدمات سلامت حالا بهتر هستند و افراد معمول هم حمل و نقل دارند. به خاطر توریسم و فرهنگ، حالا ما می توانیم به طور خودگردان زندگی کنیم. این واقعا یک معجزه است.

مسلما این یک نوع معجزه است. به خاطر نیروهای طبیعی از جمله زلزله، رانش زمین و سیل که بقای این شهر را از قرن هفدهم تا به حال تهدید می کردند، سیویتا به عنوان شهر رو به مرگ شناخته می شد. اما این لیبل که در حال حاضر روی تابلوهای نزدیک دهکده هم به ثبت رسیده، به هیچ وجه ناقوس مرگی برای این شهر نبوده و حالا تبدیل به یک وسیله عالی بازاریابی شده است.

مجموعه ای از رانش ها در سال های 2014 و 2015 باعث شد تعدادی از ساختمان های قرون وسطی این آبادی سقوط نموده و داخل دره بیفتند و زمین شناس ها بگویند این منطقه دارد مثل بستنی آب می گردد. با این حال، این فاجعه باعث شد گروهی از شناخته شده ترین و مهم ترین چهره های فرهنگی ایتالیا از جمله انیو موریکونه آهنگساز برنده جایزه اسکار و برناردو برتولوچی کارگردان دادخواستی به راه بیندازند تا سیویتا تبدیل به یکی از مکان های میراث جهانی یونسکو گردد. دولت محلی لاتزیو هم قول داده پول بیشتری به این منطقه بدهد.

شهر سیویتا نه دفتر پست دارد، نه سوپرمارکت و بیمارستان و مدرسه و تنها راه درآمد آن را توریست ها تامین می نمایند.

بیگیوتی در جواب جیولیو ترمونتی، وزیر اقتصاد دولت سیلویو برلوسکونی که در سال 2010 گفته بود فرهنگ شکم آدم را سیر نمی نماید می گوید:

به او ثابت کردیم که اشتباه می نماید و دقیقا متضاد این کار را انجام دادیم. سیویتا را شهر رو به مرگ می خواندند. حالا نه تنها سیویتا زنده است، بلکه دارد کل منطقه را هم زنده نگه می دارد.