بحران کمبود اساتید و معلمان دینی در اندونزی - آناسی

برای دیدن زیباترین جزیره اندونزی با تور بالی همراه شوید.

آمار منتشر شده توسط مدیرکل آموزشی وزارت امور دینی اندونزی بسیار حیرت انگیز بود. مقامات این وزارتخانه اعلام کرده اند که اندونزی با کمبود استاد و معلم دینی روبروست و جهت برطرف احتیاج خود به بیش از 21 هزار نفر استاد و معلم دینی احتیاجمند است. بحران کمبود کادر آموزشی در اندونزی درکشوری روی می دهد که پرجمعیت ترین کشور مسلمان جهانست. این کشور با وجود برخورداری بیشترین میزان جمعیت مسلمان جهان، همچنان از کمبور کادر آموزش دینی رنج می برد.

کمبود 21 هزار کادر آموزش دینی به معنای عدم برخورداری حداقل 20 هزار مدرسه از استاد و معلم دینی، رقم قابل توجهی است. بعنوان مثال نگاهی به وضعیت کادر آموزشی دینی در شهر جوکجاکارتا نشان دهنده عمق بحران می باشد. این شهر که یکی از مناطق مهم اندونزی محسوب می گردد با کمبود بیش از 1000 نفر استاد و معلم دینی روبروست. مقامات این شهر بر این باورند که مدارس و مراکز آموزشی از پذیرش کادر آموزش دینی سرباز می زنند و این مهم خطر برخورداری از کیفیت پایین دانسته های دینی دانش آموزان این مدارس و مراکز را به همراه دارد.

این مسئله نشان دهنده سوء مدیریت در نهادهای متولی است. چطور امکان دارد که پرجمعیت ترین کشور مسلمان جهان با بحران کمبود کادر آموزش دینی روبرو باشد. این مسئله زمانی جدی تر جلوه می نماید که به آمار حوزه های علمیه و مدارس دینی در اندونزی نگاهی بیاندازیم. در سال های اخیر حوزه های علمیه و مدارس دینی در کشور رشد بسیاری داشته اند، بطوری که در هر شهر تعداد بسیاری از این مراکز یافت می گردد. سوال اینجاست که حوزه های علمیه و مدارس دینی قادر به تربیت کادر آموزش دینی نیستند که کشور ما اینطور با بحران روبروست؟ نتایج فعالیت این مراکز چیست؟ و سوالاتی از این دست که اذهان را به خود مشغول می نماید.

آنالیز ریشه ای این بحران بسیار اهمیت دارد زیرا ادامه شرایط فعلی به معنای ادامه تربیت دینی دانش آموزان توسط کادر آموزشی غیر حرفه ای می باشد. آموزش مباحث دینی در مدارس کشور نباید بصورت تجربی ادامه یابد. دانش آموزان بعنوان آینده داران این کشور می بایست توسط کادر آموزشی حرفه ای و مجرب تربیت شوند. کادر آموزش دینی می بایست دارای مدارک تحصیلی تخصصی در این زمینه باشند و پیش از شروع فعالیت باید به تایید وزارت امور دینی اندونزی رسیده باشند. هرگونه استاد و معلم دینی که جدا از این راه حل به فعالیت مشغول شده باشد نمی تواند مورد تایید و اعتماد باشد.

با این وجود این نکته صحیحی است که فراگیری علوم دینی محدود به رشته های تخصصی دانشگاه ها و حوزه های علمیه نیست و راه حلهای غیر رسمی دیگر نیز برای فراگیری علوم دینی وجود دارد، ولی نویسنده معتقد است اولویت با افرادی است که بصورت تخصصی به فراگیری علوم دینی پرداخته اند.

حال باید از مسئولان کشوری سوال نمود چرا اندونزی می بایست با چنین بحرانی روبرو باشد؟ چرا تعداد کادر آموزشی علوم دینی ما می بایست کمتر از مدارس ما باشد و چرا روند استخدام اساتید و معلمان این رشته متوقف شده است؟ مقامات مدعی هستند که تنها توقف استخدام این دست معلمان مسبب بروز بحران شده است. اگر این ادعا صحیح باشد وزارتخانه های مسئول می بایست با اتخاذ سیاست های جدید در اسرع وقت به حل آن اقدام کنند ولی اگر این بحران بواسطه نبود منابع انسانی بوجود آمده باشد کشور با مسئله ای جدی روبرو است زیرا این مهم نشان دهنده عدم تمایل نسل جوان به فراگیری علوم دینی بصورت تخصصی می باشد و می بایست رویکردهای جدید برای تامین منابع انسانی مورد احتیاج اتخاذ گردد. در این راستا همکاری دولت مرکزی و دولت های منطقه ای می تواند راهگشا باشد تا کشور بتواند از خطر توقف تغییر نسل در جامعه علما جلوگیری نماید.