بدشنوایی: عامل افت تحصیلی در دانش آموزان و بدخلقی در بزرگسالان! - آناسی

دانش ­آموزانی که بدشنوایی دارند، علایم زیر را نشان می­دهند:

1. نقص توجه و حواس پرتی
2. بلند کردن صدای تلویزیون
3. با صدای بلند صحبت کردن
4. خستگی و کلافه شدن در محیط شلوغ
5. مشکل در خواندن، تلفظ و یادگیری
6. ضعف در دایره لغات و حفظ کردن
7. درخواست مداوم برای تکرار مطالب
8. مشکل در انجام چند دستور کلامی پشت سر هم
9. بی­قراری در محیط کلاس درس یا مهد کودک

در بسکمک از موارد، بدشنوایی و پرشنوایی با مشکل نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) و حتی اوتیسم اشتباه گرفته می­شود، زیرا یکی از علایم همراه با اختلال نقص توجه، بیش فعالی و اوتیسم، بدشنوایی و پرشنوایی می­باشد که علایم مشابهی با این اختلالات دارند لذا با تشخیص به ­موقع، به­راحتی می­توان آن­را درمان کرد.

نکاتی در مورد بچه ها بدشنوا از زبان والدین

هنگامی که پسرم کلاس اول بود معلمش به من شکایت کرد که او در کلاس توجه نمی­ کند و گوش نمی ­دهد و لجبازی می­کند. من توضیح دادم که پسر من بدشنوا است. او معمولا پسر بسیار خوبی است، اما کلاس درس برای او پر سر و صدا و غیر قابل تحمل است و نمی ­تواند به صحبت­های معلم گوش دهد. متاسفانه بعضی از پرسنل مدرسه که نمی ­دانند بدشنوایی چیست، بچه ها بدشنوا را لجباز و گستاخ تصور می­ کنند.

در اینجا به مواردی اشاره می­کنم که امیدوارم مردم، ما را درک کنند و به آن­ها عمل کنند:

1. پسرم لجباز نیست.

زمانی که پسرم نمی­تواند درست پاسخ دهد و آنچه می­ گویید را نمی­فهمد به این معنا نیست که لجباز و گستاخ است، بلکه او نتواسته است صحبت ­های شما را درک کند.

2. ارتباط بین بدشنوایی و شنیدن می­تواند گیج ­کننده باشد.

بدشنوایی به معنای کم ­شنوایی نیست. شنوایی پسرم خیلی خوب است که البته این خود می­تواند بخشی از مسائل او باشد. برای مثال دستگاه ریش ­تراش همسرم زمانی که در حال شارژ است صدای تیزی تولید می­ کند که پسرم را آزار می­ دهد، در صورتی که افراد دیگر در فامیل و خانواده متوجه آن نمی­شوند. پسرم به صداهایی توجه می­ کند که به نظر نمی­ رسد کسی آن­ را شنیده باشد.

3. گفتن جمله­ با دقت گوش کن و یا حواست رو جمع کن اصلا کمک­ کننده نیست.

بعضی بدشنوایی را با بیش فعالی/ نقص توجه اشتباه می­ گیرند. بدشنوایی می­تواند با مسائلی در توجه و تمرکز و حتی بی­قرار بودن همراه باشد. زمانی که مغز صداهای را به هم ریخته پردازش می­کند، گفتن حواست رو جمع کن و با دقت گوش کن فایده­ایی ندارد. درست شبیه این است که زبانی که به ندرت شنیده­اید، دائما به شما گفته شود با دقت گوش کن، متوجه می شوی!

4. بهتر است به جای تکرار جملات، آن­ها را به گونه­ دیگری بیان کنید.

هنگامی که پسرم در پاسخ به صحبت­ های من می­گوید: چی؟؟ به نظر می­رسد که او می ­خواهد من حرف­هایم را تکرار کنم و یا با صدای بلندتر بگویم. برای او درک معنای بعضی کلمات و اصطلاحات سخت است. مثلا اگر صداها مشابه باشند و یا کلمات پیچیده و طولانی باشند، بیان جملات به شکلی دیگر به جای تکرار مجدد کلمات با صدای بلندتر، کمک زیادی به درک گفتار او می کند.

5. تشخیص بدشنوایی مهم است.

قبل از آن که بدشنوایی پسرم مشخص شود، به مراکز سنجش شنوایی زیادی مراجعه کرده بودم. در بیشتر موارد نتایج آزمایش ­ها نشان می داد که شنوایی فرزندم مسئله ای ندارد. با تکمیل یک پرسشنامه برایم مشخص شد که واکنش او نسبت به صداها عادی نیست و مسائل زیادی برایش ایجاد کرده است.

علایم بدشنوایی در افراد بزرگسال

بدشنوایی در افراد بزرگسال نیز مسائل رفتاری و محدودیت­های عملکردی ایجاد می­کند که قابل بررسی، ارزیابی و کنترل می باشند. این افراد به مراکز ارزیابی شنوایی زیادی مراجعه کرده ­اند، ولی تنها پاسخی که دریافت کرده­ اند این است که از نظر شنوایی مسئله ای ندارند. نتایج آزمون­ ها نشان می دهد که مسئله ای وجود ندارد، اما خود این افراد مطمئن هستند که از نظر شنیدن صداها مسئله ای دارند که کسی نمی تواند آن را تشخیص دهد. از آنجا که این افراد به خوبی می ­توانند مسائلشان را بیان کنند؛ در ادامه به شکایت­ های یک فرد بزرگسال بدشنوا از زبان خودش اشاره می­ کنیم:

• از سر و صدای مزاحم خوشم نمی ­آید. این صداها من را کلافه و بدخلق می­کند.
• سعی می­کنم در مهمانی ­ها و جاهایی که تعداد افراد زیاد است، نروم.
• وقتی چند نفر با هم صحبت می­کنند، من سردرگم می­ شوم و نمی ­توانم بفهمم چه گفته می­ شود.
• وقتی می­ خواهم روی موضوعی تمرکز کنم، سر و صدا باعث می­ شود که حواسم پرت شود و حتما باید محیط ساکت باشد. گاهی اوقات مجبورم در گوش­ هایم پنبه بگذارم.
• اگر کسی تند تند صحبت کند، من متوجه نمی ­شوم که چه می­گوید و باید شمرده صحبت کند. انگار که برای درک صحبت ها به زمان بیشتری نیاز دارم.
• در کلاس ­های دانشگاه و محیط ­های آموزشی از گوش دادن زود خسته و کلافه می ­شوم و صحبت­های استاد را متوجه نمی شوم. در کودکی هم همینطور بودم و همیشه باید خودم برای یادگرفتن تلاش می کردم چون نمی توانستم به حرف های معلم گوش دهم. حوصله­ گوش دادن به صحبت­های دیگران را ندارم، به خصوص اگر طولانی شود.
• تمایلی به صحبت کردن با تلفن ندارم. انگار که متوجه­ی صحبت­ها نمی­ شوم. گاهی اوقات اگر زیاد با تلفن صحبت کنم گوش­ هایم درد می­گیرد.
• همیشه خانواده شکایت می­کنند که چرا صدای تلویزیون را بلند می­کنم. البته فکر می­ کنم اگر صدای تلویزیون را بلند کنم بهتر متوجه می­شوم.
• حافظه­ خوبی ندارم. همیشه چیزهایی را که باید به خاطر بسپارم یادداشت می­کنم.
• تمایلی به گوش دادن به موسیقی (با کلام) ندارم. چون نمی­توانم شعر و کلمات را درک کنم و آن­ها را به صورت کلمات به هم پیوسته می ­شنوم.
• اعضای خانواده همیشه شکایت می­کنند که من نمی­ شنوم و از من می­خواهند که گوش ­هایم را معاینه کنم. چون هر موقع من را صدا می­ زنند، متوجه نمی­ شوم و باید چند بار موضوعی را تکرار کنند.

• بدشنوایی باعث نقص توجه و حواس پرتی در بچه ها می شود.
• بزرگسالان بدشنوا: از سر و صدای مزاحم خوشم نمی آید. این صداها من را کلافه و بدخلق می کند.
• حواس پرتی، نقص توجه، خسته شدن در محیط شلوغ، با صدای بلند صحبت کردن و بلند کردن صدای تلویزیون از علایم مهم بدشنوایی در بچه ها است.
• بزرگسالان بدشنوا: سعی می کنم در مهمانی ها و جاهایی که تعداد افراد زیاد است، نروم.
• بچه ها مبتلا به نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) و بچه ها اتیسم دچار بدشنوایی و پرشنوایی هستند.
• با تشخیص به موقع بدشنوایی، می توان آن را به آسانی درمان کرد.