روایتی متفاوت از هم اتاقی تختی در المپیک 1964: از خواب می پرید و می گفت جواب مردم را چه بدهم - آناسی

به گزارش خبرنگاران، در المپیک 1964 توکیو که دنیا پهلوان غلامرضا تختی چهارمین و آخرین المپیک زندگی اش را تجربه می کرد، علی اکبر حیدری برای اولین بار ملی پوش سبک وزن ایران شد. حیدری در این رقابت ها به مدال برنز رسید و تختی با عنوان چهارمی به کارش انتها داد. علی اکبر حیدری، هم تیمی 80 ساله دنیا پهلوان تختی در گفت وگو با خبرنگار ورزشی خبرنگاران روایتی متفاوت از آن المپیک و صحبت های او بعد از شکست در رم، دارد.

با راهنمایی تختی قهرمان دنیا را بُردم

دارنده مدال برنز المپیک 1964 توکیو درخصوص غلامرضا تختی گفت: ابتدا پنجاه و سومین سال درگذشت این مرد را تسلیت می گویم و افتخار می کنم که در معیت شادروان تختی در المپیک 64 حضور داشتم. من چیزهای زیادی از این مرد یاد گرفتم. او سنگین وزن کشتی می گرفت اما بدون آنکه در کار مربی دخالت کند، به لحاظ فنی چیزهای زیادی به ما یاد می داد. یادم هست وقتی در المپیک توکیو خودمان را گرم می کردیم، او ما را ماساژ داده و برای مان صحبت می کرد که شما درهرصورت اینجا آمدید و کننده یک کشورید. همه منتظرند که شما برای شان افتخار بیاورید. پس با همه توان تان مبارزه کنید تا دست تان مقابل حریف تان بالا برود. اینجا کسی باشید که پرچم ایران را بالا می برید و سرود کشور را بخوانند. از نظر روحی و روانی حرف هایش برای ما یک نوع دوپینگ بود. من وقتی روی تشک می رفتم فقط به حرف های او فکر می کردم و همین هم شد که قهرمانان بزرگ دنیا را آنجا شکست دادم. کسی که سال 1963 طلای دنیا گرفته بود، را با راهنمایی های تختی با امتیاز بالا بردم.

تختی به نیت طلا به المپیک رم آمد

وی در مورد اینکه دنیا پهلوان تختی پیش از المپیک ناآماده بود، اضافه کرد: مرد بزرگی بود، یک قهرمان مردمی. البته مدتی بود که تمرین نمیکرد، کشتی را تقریبا کنار گذاشته بود اما به خاطر دل مردم و اینکه کادرفنی از او خواسته بود، به تیم ملی برگشت. وقت زیادی نداشتیم، شاید یک ماه و نیم و آماده هم شد. عباس زندی سرمربی تیم بود. چند نفر را گذاشته بود کنارش که با او تمرین کنند و آماده شود. تختی با آمادگی به رم آمد، اصلا تمام فکرش طلای المپیک بود اما با احمد آییک ترک مسابقه داشت چون آییک با مدوید شوروی مساوی کرده بود، تختی قبل از اینکه با آییک کشتی بگیرد، گفت اگر بخواهم اول شوم، باید آییک را ببرم و در این کشتی هم زیاد حمله کرد، در لحظات آخر، در یکی از زیرگیری هایش، در برگشت امتیاز از دست داد و باخت. کسی باورش نمی شد که او باخته باشد.

تختی دیرتر به ایران آمد اما فرودگاه برای او شلوغ تر از مدال آوران شد

علی اکبر حیدری با اشاره به اینکه در این مسابقات با دنیا پهلوان تختی و منصور مهدیزاده هم اتاق بوده، در مورد شرایط روحی تختی بعد از ناکامی در المپیک رم اظهار داشت: من وزن بدنم بالا بود و باید سر وزن میرسیدم، به خاطر همین من را با تختی و مهدیزاده هم اتاق کردند که آرام و پیشکسوت بودند و من راحت تر سر وزن برسم. تختی بعد از باخت نمی توانست بخوابد. شب ها چند بار از خواب می پرید و می گفت جواب ملت را چه بدهم، آمده بودم که برای شان مدال بگیرم. روی برگشتن به ایران را نداشت، گفت بلیتش را جوری گرفتند که چند روز بعد از تیم برشود. جالب بود که او چند روز با تاخیر به ایران برگشت و برای ما که مدال گرفته بودیم اینقدر جمعیت به فرودگاه نیامده بودند که برای تختی آمد. جمعیت حاضر در فرودگاه برای این یک نفر، خیلی بیشتر از آنهایی بود که برای یک تیم آمده بودند. تختی همیشه احساس می کرد که وظیفه سنگینی روی دوشش دارد. خیلی با مردم بود و مردم دوستش داشتند.

همه در اردو تختی را دوست داشتند

این پیشکسوت کشتی در پاسخ به این سوال که آیا در مسابقات دنیای 1966 تولیدو دستور بود که کسی با او تمرین نکند؟، گفت: من در اردوی تولیدو نبودم، اما تا جایی که من میدانم همه او را در اردو دوست داشتند و احترامش می گذاشتند. حرف زیاد زده می شود. تا جایی که من دیده ام همه با او تمرین می کردند، رابطه اش با عباس زندی هم خوب بود. تختی کاپیتان و پیشکسوت تیم بود، همه به او احترام می گذاشتند. رابطه همه بچه ها با او خوب بود و از تختی حرف شنوی داشتند. عباس زندی با اینکه مدتی بود خودش کشتی را کنار گذاشته بود، اما به خاطر اینکه تختی به آمادگی برسد، خودش هم با او تمرین می کرد.خیلی ها حرف های بی خود زیاد می زنند.

در عملش به تازه واردها قوانین اردویی را یاد می داد

علی اکبر حیدری در مورد شخصیت اردویی دنیا پهلوان تختی مطرح نمود: تختی خودش قوانین اردویی را خیلی رعایت می کرد، حتی در همین سال های آخر که بزرگِ تیم بود. اگر می خواست دو ساعت اردو را ترک کند، اجازه می گرفت. این کارها را می کرد که ما جوانترها و تازه واردها یاد بگیریم. اینکه سر وقت در تمرین و غذاخوری حاضر شویم، لباس مان و اتاق مان مرتب باشد. مثلا بچه ها اتاق و تخت شان را مرتب نمی کردند، تختی حرفی به آنها نمی زد، بلند می شد و خودش اتاق و تختش را مرتب می کرد تا در عمل از او یاد بگیرند.

جوری روی تشک می آمد که رقیبش احساس ناراحتی نکند

من را عمو حیدر صدا می کرد، قهرمان سابق کشتی ایران با بیان این جمله تاکید کرد: رفتار تختی با همه اعضای تیم محبت آمیز بود. من جز احترام از او ندیدم. متقابلا هم همه به او احترام می گذاشتند. اینقدر این مرد بزرگ و خوب بود که وقتی روی تشک می آمد، سالن را روی سرشان می گذاشتند، اما تختی یک کاری می کرد که حریفش فکر کند مردم او را هم تشویق می کنند. هیچ وقت زودتر از حریفش و یا دیرتر از او روی تشک نمی آمد که مردم او را تشویق کنند، همزمان با رقیب روی تشک می آمد درحالیکه دست به دست با حریفش بود که وقتی مردم یکصدا او را تشویق می کنند، رقیبش هم فکر کند که این تشویق ها متعلق به او هم هست و احساس ناراحتی نکند. او مرد بزرگی بود.

جدیدترین خبرها و تحلیل های ایران و دنیا را در کانال تلگرامی خبرنگاران بخوانید. (کلیک کنید)