ققنوس بر شانه های مانا آقایی، شاعر بوشهری نشست - آناسی

رضا شبانکاره ادامه داد: مانا آقایی شهریورماه 1352 در بندر بوشهر به جهان آمد و در خانواده ای فرهنگی با پدری شاعر (شیرزاد آقایی) پرورش یافت. والدین وی هر دو دبیر بودند و انس آن ها با کتاب، او را هم به مطالعه علاقه مند کرد و به سمت شعر کشاند. او دوره دبستان را در بوشهر و دوره هدایت را در شیراز گذراند و در سال 1366، در سن چهارده سالگی، همراه با مادر، پدر و خواهر کوچکش به سوئد مهاجرت کرد.

وی یادآور شد: آقایی فعالیت ادبی خود را در نوجوانی و با چاپ شعر در نشریات خارج از کشور مانند آرش، پویشگران و بازتاب شروع نموده است. او پس از اتمام تحصیلات خود در رشته ایران شناسی در دانشگاه اوپسالای سوئد، چندین سال به عنوان ویراستار در موسسه ای انتشاراتی مشغول به کار بود و همچنین به طور پاره وقت، مسئولیت آنالیز آثار منتشره فارسی در سوئد را در واحد مربوط به زبان های خارجی شورای فرهنگ این کشور به عهده داشت. وی هم اکنون به عنوان مترجم در دارالترجمه رسمی خود در استکهلم مشغول به کار است.

شبانکاره درباره صندلی ادبی آقایی توضیح داد: اگر بخواهیم سنجش تشخص هنری مانا آقایی را بر اساس این تعاریف ِ سه گانه هنرمند جِفری (Jeffri) و گرین بلات (Greenblatt) قرار دهیم؛ باید بگوییم هویت هنری آقایی، بر اساس تعریف بند سوم (تعریف مبتنی بر خود و همتایان و هم صنفان) ارزیابی و ارزش گذاری می گردد. وی با خلق آثار ادبی و هنری خلاقانه خود در طول دو دهه شاعرانگی، ثابت نموده که ادبیات، شعر و ترجمه و به طور کلی، کلمه بخشی جداناشدنی از ذهن، زبان و هویت اوست و در این راه کوشیده است.

سردبیر نشریه ققنوس در سرانجام گفت: ققنوس از سال 87 فعالیت خود را شروع نموده است و تا کنون ویژه نامه های محمد بیابانی، سعید مهیمنی، علی باباچاهی، لیلی گله داران، زری شاه حسینی در حوزه شعر و ویژه نامه های صادق چوبک، رسول پرویزی و محمدرضا صفدری را در حوزه داستان منتشر نموده است. این نشریه ادبی در شماره های آینده خود به آنالیز کارنامه ادبی علی صالحی، امید غضنفر و شایان حامدی از شخصیت های ادبی استان بوشهر خواهد پرداخت.

یادآوری می گردد، از مانا آقایی تا به امروز دفتر شعرهای مرگ اگر لب های تو را داشت (1382)، من عیسی بن خودم (1386)، زمستان معشوق من است (1391) و آثار پژوهشی فرهنگ نویسندگان ایرانى در سوئد (به زبان سوئدی) (1381) و کتابشناسى شعر زنان ایران از 1320 تا 1383 (1386) منتشر شده است.