آنتونیو کونته از اینتر جدا شد؛ خودویرانی به سبک اینتر! - آناسی

به گزارش خبرنگاران، انگیزه ها و جاه طلبی های کونته با برنامه های کنونی نراتزوری و گروه سونینگ مطابقت ندارد. با تایید باشگاه اینتر؛ آنتونیو کونته با توافقی دو طرفه از این باشگاه جدا شده است. به نقل از فابریتزیو رومانو؛ کونته 7 میلیون یورو به عنوان غرامت دریافت می نماید. او خواستار تقویت ترکیب با انجام چند خرید بود درحالیکه سران اینتر به دلایل اقتصادی مجبور به تامین 80 میلیون یورو به وسیله فروش بازیکنان هستند. در بیانیه کوتاه وبسایت رسمی اینتر آمده است: باشگاه برای اتمام همکاری با کونته به توافق رسیده است. باشگاه مایل است از کونته بابت کارهای فوق العاده اش از جمله فتح نوزدهمین اسکودتو تشکر کند. او برای همواره بخشی از تاریخ اینتر باقی خواهد ماند.

اگر در دو، سه دهه اخیر طرفدار اینتر بوده باشید اتفاقات این 48 ساعت برای شما چندان هم عجیب نیست. برای یک نراتزوری قدیمی، روال همواره همین بوده و شاید اگر غیر از این رخ می داد عجیب بود. اخبار حاکی از آن است که آنتونیو کونته، سرمربی پیروز و دوست داشتنی اینتر فاصله ای تا جدایی ندارد و اگر اتفاق خاصی رخ ندهد، او بعد از دو فصل نیمکت این باشگاه را ترک خواهد نمود.

نشریه گاتزتا دلااسپورت در مقاله ای مدعی شد حق طرفداران اینتر بعد از 11 سال تحمل ناکامی و شکست های تحقیرآمیز این نیست. هنوز چند روزی از جشن فتح اسکودتو بعد از تحمل یک دهه رقت انگیز نگذشته و اینتر به بدترین شکل ممکن برای فصل بعد آماده می گردد. هنوز تکلیف اسپانسر باشگاه بعد از فسخ قرارداد با پیرلی تعیین نشده، حداقل یک و دو ستاره تاثیرگذار نراتزوری در تابستان فروخته خواهند شد، خبری در خصوص برنامه دقیق پیش فصل درز ننموده، تکلیف نیمکت لرزان اینتر هنوز معلوم نیست و عجیب تر از همه اینکه استیون ژانگ، رئیس جوان اینتر حتی حاضر به ملاقات با آنتونیو کونته نبوده و از رویارویی مستقیم با او طفره می رود.

اما این اخبار و شایعات برای طرفداران قدیمی اینتر که دیگر تازگی ندارد. بیست و خرده ای سال پیش، آنروزهایی که ماسیمو موراتی از خرید حتی یک ستاره هم نمی گذشت و به صغیر و کبیر رحم نداشت، رونالدوی برزیلی بعد از سپری کردن فصلی فوق العاده در لباس بارسلونا به پیشنهاد کلان اینتر پاسخ مثبت داد و حتی توپ طلای خود را نیز با لباس این تیم دریافت کرد.

تصور می شد دوران ناکامی در فتح اسکودتو رو به سرانجام است، اما ورای حرف و حدیث هایی که در نهایت به کالچوپولی هم منجر شد، جیجی سیمونی فقید اینکاره نبود و دو سه فصل اول حضور رونالدو با ناکامی و جشن های نصفه و نیمه پیروزیت در جام یوفا گذشت. هکتور کوپر که آمد، طرفداران اینتر آماده فتح اسکودتو که هیچ، در سودای درخشش در لیگ قهرمانان اروپا بودند. بعد از دو فصل رسیدن با والنسیا به فینال لیگ قهرمانان، سرمربی مخوف با آن سیگار کاریزماتیک گوشه لب، راهنمایی اینتر را در دست گرفت و همه چیز آماده سرانجام دادن به یک دهه طلسم ناکامی بود.

اوضاع تفاوتی نکرد، حتی اگر با درخشش بوبو- مریخی فقط چند دقیقه با قهرمانی فاصله داشتیم که سر و کله گرسکو پیدا می شد تا در ثانیه های آخر نیمه اول ملاقات با لاتزیو، آن پاس به عقب لعنتی را ارسال نموده و زمینه شکست تلخ اینتر و راه رفتن یوونتوس روی جنازه این تیم را فراهم بکند. پنج سال تمام مصدومیت ها و تلخی های حضور رونالدو را تحمل کردیم و وقتی شاهد درخشش او در جام 2002 بودیم، تصور می کردیم منجی اینتر فصل بعد انتقام اشک های خود روی نیمکت پس از تعویض مقابل لاتزیو را خواهد گرفت. اما اختلاف با کوپر باعث شد رونالدو خیلی زودتر از آنچه فکرش را می کردیم، به جای یوونتوس از ما انتقام بگیرد.

دوران شیرین و کوتاه ژوزه مورینیو به کنار، که هر جا هست میلیون ها اینتری در سراسر دنیا حامی او خواهند بود. طرفداران اینتر فراموش نمی نمایند که در حال برگزاری جشن فتح لیگ قهرمانان بعد از 45 سال بودند که تصاویر اشک های ژوزه مورینیو در آغوش مارکو ماتراتزی منتشر شد؛ سرانجامی تکراری مثل امروز، گریه وسط جشن شادی. در یک دهه اخیر همه چیز به بدترین شکل ممکن رقم خورد. خریدهای درجه دو و سه، دیدن بازوبند روی بازوی ناگاتومو، مربیان از قبل شکست خورده و پروژه های از پیش معلوم، تاریخچه کوتاه و غم انگیز نراتزوری در دومین دهه هزاره جدید را رقم زد.

با حضور آنتونیو کونته اما انگار قبل از آغاز فصل انتقام خود را از رقیب گرفته بودیم. سرمربی پرشور ایتالیایی تیمی را بنا نهاد که حداقل در این فصل در ایتالیا رقیب نداشت و طرفداران خوش خیال اینتر سرخوش از افت یوونتوس، در رویای خود الصاق ستاره دوم در سرانجام فصل آینده روی گوشه سمت چپ لباس خود بودند.

اما حالا دارد همان می گردد که انتظارش می رفت. درد مزمن خودویرانی همیشگی اینتر سراغ این تیم آمده است. رئیسی که به جز شرکت در جشن قهرمانی و دریافت عکس یادگاری کاری در ایتالیا نداشته و 11 ماه و نیم در چین مشغول بیزنس است، یک تنه رویای هزاران اینتری در سراسر دنیا را به سخره گرفته است.