جنگ تمام عیار چین و آمریکا در خطرناکترین جای دنیا - آناسی

با ما همراه باشید و با تور ارزان چین از شگفت انگیزترین کشور دنیا دیدن کنید بر روی دیوار چین سلفی بگیرید، از قصر ممنوعه دیدن کنید و در خیابان شانگهای پیشرفته ترین آسیا قدم بزنید.

به گزارش اقتصادنیوز، آزمایش هوش درجه یک که اسکات فیتزجرالد F. Scott Fitzgerald نوشت، عبارت بود از توانایی نگه داشتن دو ایده مخالف به طور همزمان و در عین حال حفظ توانایی عملکرد است. برای چندین دهه تنها چنین ابهامی با کالیبر بالا صلح بین آمریکا و چین را بر سر تایوان، جزیره ای با 24 میلیون نفر جمعیت در 100 مایلی (160 کیلومتری) سواحل چین حفظ نموده است.

رهبران پکن می گویند فقط یک چین وجود دارد که آن ها آن را اداره می نمایند و تایوان بخشی سرکش از سرزمین چین است. آمریکا ایده چین را رد نمی نماید، اما 70 سال را صرف اطمینان از وجود دو ایده نموده است.

امروز، اما این ابهام استراتژیک در حال نابودی است. ایالات متحده می ترسد که دیگر نتواند چین را از تصرف تایوان با زور منصرف کند. دریادار فیل دیویدسون، که رئیس فرماندهی اقیانوس هند و آرام است، در ماه مارس به کنگره گفت که نگران حمله چین به تایوان تا سال 2027 است.

جنگ تایوان یعنی سقوط صلح آمریکایی

جنگ یک فاجعه خواهد بود، و این فقط به دلیل خونریزی در تایوان و خطر تشدید تنش دو قدرت هسته ای نیست. یک دلیل آن مالی است. این جزیره در قلب صنایع نیمه هادی قرار گرفته است. TSMC، با ارزش ترین تراشه = ساز دنیا 84 ٪ از پیشرفته ترین تراشه ها را فراوری می نماید. اگر فراوری آن متوقف گردد صنعت الکترونیک دنیای نیز با هزینه ای غیرقابل محاسبه متوقف می گردد. فناوری و دانش فنی این شرکت شاید یک دهه از رقبا جلوتر باشد و سال ها کار می برد تا آمریکا یا چین از پس جبران آن برآیند.

دلیل عظیمتر این است که تایوان صحنه رقابت بین چین و آمریکا است. اگرچه ایالات متحده متعهد به دفاع از تایوان نیست، حمله چین می تواند آزمون قدرت نظامی آمریکا و عزم دیپلماتیک و سیاسی آن باشد. اگر ناوگان هفتم پیروز به کنش نگردد، چین یک شبه به قدرت برتر آسیا تبدیل می گردد. متحدان آمریکا در سراسر دنیا می دانند که نمی توانند روی آن حساب نمایند؛ و البته Pax Americana* سقوط خواهد نمود.

شرایط قبلاً موجود

برای درک چگونگی اجتناب از درگیری در تنگه تایوان، با تضاد هایی که صلح را در طی چند دهه گذشته حفظ نموده اند شروع کنید. دولت در پکن اصرار دارد که وظیفه دارد وحدت ایجاد کند - حتی با حمله نظامی به عنوان آخرین چاره. تایوانی ها که قبلاً موافق بودند جزیره آن ها بخشی از چین باشد (البتهبه شکل غیرکومونیستی)، حالا تصمیم به انتخاب دولت هایی می گیرند که بر مستقل بودن آن تأکید نمایند، در حالی که اعلام استقلال هم نمی نمایند؛ و آمریکا تایوان را در برابر تجاوزات چین محافظت نموده است، حتی اگر دولت تایوان را در پکن به رسمیت بشناسد. این ایده های متضاد با آنچه میراث داران دیپلماسی فیتزجرالد آن را وضع موجود می نامند هم نهشت است. در واقع، این یک منبع آشفته و منقطع از اضطراب و تردید و نااطمینانی است.

آنچه تغییر نموده است

آنچه که اواخر تغییر نموده است، برداشت آمریکا از یک نقطه اوج در تجمع نظامی بین تنگه چین است که 25 سال از ساخت آن می گذرد. نیروی دریایی چین در 5 سال گذشته 90 کشتی و زیردریایی عظیم به فضا پرتاب نموده است که این 4 تا 5 برابر آمریکا در غرب اقیانوس آرام است. چین هر ساله بیش از 100 هواپیمای جنگنده پیشرفته می سازد. این کشور سلاح های فضایی مستقر نموده و با موشک های دقیق که می تواند تایوان، کشتی های نیروی دریایی و پایگاه های آمریکایی در ژاپن، کره جنوبی و گوام را مورد اصابت قرار دهد، قدرت نمایی می نماید. در بازی های جنگی که حمله چین به تایوان را شبیه سازی می نمایند، آمریکا شکست را شروع نموده است.

بعضی از تحلیلگران آمریکایی نتیجه می گیرند که فزونی نظامی دیر یا زود چین را به استفاده از زور علیه تایوان وسوسه می نماید، نه به عنوان آخرین چاره بلکه به این دلیل که می تواند. چین در خصوص این باور خود سخن گفته است که آمریکا می خواهد بحران تایوان را به جوش بیاورد و حتی ممکن است بخواهد جنگی برای مهار چین به راه بیاندازد. این ایده که هنگ کنگ دارای یک سیستم حکومتی جداگانه است را با تقلیل به یک پیشنهاد مشابه که برای جلب مردم تایوان به اتحاد مسالمت آمیز طراحی شده است، بی اعتبار می نماید؛ و در دریای چین جنوبی در حال تبدیل تپه های دریایی بایر به پایگاه های نظامی است.

پیش فرض بدبینانه نسبت به چین

اگرچه چین به وضوح اقتدارگرا و ملی گراتر شده است، اما این تحلیل بیش از حد بدبینانه است؛ شاید به این دلیل که خصومت با چین در آمریکا در حال تبدیل شدن به پیش فرض است. شی جین پینگ، رئیس جمهور چین، حتی شروع به آماده سازی مردم خود برای جنگی ننموده است که ممکن است خسارات جانی و مالی را از همه طرف تحمیل کند. حزب کمونیست در صدمین سال حضور خود، اعتبار و ادعای قدرت خود را بر روی رفاه، ثبات و شرایط چین در منطقه خود و نقش رو به رشد در دنیا بنا می نماید؛ و همه این ها با حمله ای که نتیجه آن، هرچه باشد، با عدم اطمینان زیادی همراه است (از جمله در خصوص چگونگی اداره تایوان سرکش)، به خطر میافتد. چرا وقتی آقای شی می تواند صبر کند تا شانس های بهتری نصیبش گردد، همه این ها را به خطر بیاندازد؟

با این حال این فقط کمی آرامش قلبی به همراه دارد. هیچ کس در آمریکا نمی تواند واقعاً بداند که آقای شی امروز چه هدفی را در نظر گرفته است، چه رسد به اینکه او یا جانشین وی در آینده چه چیزی می خواهد. بی صبری چین احتمالاً بیشتر خواهد شد. اشتیاق آقای شی برای خطر ممکن است شدیدتر گردد، به خصوص اگر او بخواهد برای تاجگذاری میراث خود، با تایوان متحد و یکی گردد.

چگونه باید از جنگ اجتناب کرد؟

اگر می خواهند اطمینان حاصل نمایند که جنگ بیش از حد برای چین گران باقی مانده است، آمریکا و تایوان باید فکری نمایند. کار برقراری مجدد تعادل در تنگه تایوان سال ها به طول خواهد انجامید. تایوان باید منابع کمتری را به سیستم های عظیم و گران قیمت تسلیحاتی اختصاص دهد که در معرض موشک های چینی قرار دارند و بیشتر به تاکتیک ها و فن آوری هایی که حمله را ناکام می گذارد، بپردازد.

آمریکا برای جلوگیری از حمله تسلیحات آبی-خاکی چین به سلاح احتیاج دارد. این کشور باید متحدان خود، از جمله ژاپن و کره جنوبی را آماده کند؛ و ضروری است با چین ارتباط برقرار کند و نشان دهد که برنامه های آمریکا برای نبرد قدرتمند و معتبر است. این تعادل حیله گرانه خواهد بود. بازدارندگی معمولاً کوشش می نماید در خصوص تلافی جویی کاملاً شفاف باشد. پیغام در اینجا ظریف تر است. چین باید از کوشش برای تغییر شرایط تایوان به وسیله اعمال زور دلسرد گردد؛ حتی اگر اطمینان حاصل گردد که آمریکا از کوشش تایوان برای رسیدن به استقلال رسمی حمایت نخواهد نمود. خطر یک مسابقه تسلیحاتی میان ابرقدرت ها بسیار زیادتر از این هاست.

هیچ توهمی نداشته باشید که حفظ ابهام 2گانه چقدر سخت است. شاهین ها در واشنگتن و پکن همواره قادر به نشان دادن آن به عنوان یک نقطه ضعف هستند؛ و با این حال، نمایش های به ظاهر مفید پشتیبانی از تایوان، مانند کشتی های جنگی آمریکایی که به وسیله بندر با جزیره تماس برقرار می نمایند، می تواند منجر به سوءتفاهم و به عنوان یک تغییر خطرناک در اهداف تلقی گردد.

بیشتر اختلافات بهتر است در استراحت بمانند. آن هایی که فقط با جنگ حل می شوند اغلب می توانند کنار گذاشته شوند و همانطور که رهبر فقید چین دنگ شیائوپینگ گفت، به نسل های عاقل تر سپرده شوند.

* صلح آمریکایی یا Pax Americana دوران صلح نسبی است که با انتها یافتن جنگ دنیای دوم در سال 1945 شروع شد، با رهبری هژمونیک و سلطه فزاینده مالی و نظامی ایالات متحده -بالأخص با انتها یافتن جنگ سرد و فروپاشی اتحادجماهیرشوروی در ابتدای دهه 90- همراه شد.