خطر مایوس شدنِ نخبگان و نویسندگان، جامعه ایران را تهدید می نماید - آناسی

در این آیین احسان مکتبی، معاون سیاسی، امنیتی، اجتماعی استانداری گلستان در سخنانی ضمن تبریک هفته کتاب و کتاب خوانی، گفت: در این چند دقیقه می خواهم به سوالی پاسخ دهم؛ اینکه چرا باید کتاب بخوانیم؟ چرا باید بخوانیم؟ چرا باید بدانیم؟ این ها سوال هایی راهبردی و استراتژیک است و در دنیای امروز که شهروندان تحت سیطره رسانه ها و نوشته های مختلف و متفاوت هستند، پاسخ به این سوال ها برای ما بسیار حانز اهمیت است.

مکتبی که خود از اهالی کتاب گلستان به شمار می آید و کتاب دین و دولت در مکتب قرارداد اجتماعی او سال گذشته روانه بازار نشر شد، ادامه داد: اگر به خاطر داشته باشید پیشتر ها به آدم هایی که چند کلاس بلد بودند بنویسند آدم های باسواد می گفتند. وقتی می پرسید که سواد یعنی چی؟ عموما به کسی که بلد باشد بخواند و بنویسد، باسواد گفته می گردد و چون معنی سواد شد، کسی که بلد است بنویسد و بخواند، غایت مردم از فهم این واژه نزول کرد. در حالی که سواد در معنی اصطلاحی اش این بود ولی در معنی واژگانی اش این است که در روزگاران قدیم وقتی مردم از شهری یا ابادی به شهر یا آبادی دیگری می رفتند، از پیش قراول آن کاروان می پرسیدند آیا سواد قریه ای را می بینی؟

وی ادامه داد: معنی سواد در آن روزگاران می شد آن خط تاریک و سیاه و اثری از یک آبادی، درخت و منزلی که در خط افق می افتاد و یک تاریکی از دور نمایان می شد و هر کس که توان این را داشت که روشنایی و تاریکی را در این افق دور تشخیص دهد با سواد تلقی می شد. یعنی آدم با سواد معنی اش اینگونه می شد؛ آدمی که توان تشخیص روشنی از تاریکی را دارد. آنکه با سواد است توان تشخیص نیکی از بدی، درستی از نادرستی، دروغ از راستی و ... را دارد.

معاون سیاسی، امنیتی، اجتماعی استانداری گلستان اضافه کرد: در دنیای امروز مثل بسیاری از واژه ها که از اصل خودش دور شده و کاریکاتوری از آن مانده، واژه سواد نیز از خودش تهی شده است. امروزه ممکن است شما ببینید یک نفر در بالاترین مقطع کلاسیک دانشگاهی باشد ولی در نگاه عامه آدم بی سوادی تشخیص داده گردد. چرا؟ برای اینکه مردم احساس می نمایند این فرد با این تحصیلات کلاسیک توان تشخیص سره از ناسره را ندارد. خُب پس ما باید پیگیر این باشیم که در زندگی مان آدم های باسواد به معنای واقعی اش شویم و این مهم در سایه دانایی شکل می گیرد.

مکتبی گفت: چه کسانی دانایی را رقم می زنند و شکل می دهند؟ بدیهی است؛ آن هایی که در این راستا می اندیشند، تامل می نمایند و قلم می زنند و حال این پرسش مطرح است که اگر آن ها نباشند، چه اتفاقی می افتد؟ اگر اهل قلم نباشند، اگر کسانی نباشند که تامل های خود را بنویسند، آرام آرام جامعه از خودش تهی می گردد؛ مثل درختی که به جای سه ماه پاییز بر آن یک یا دو سال پاییز بگذرد. اگر بر او سال ها پاییز بگذرد، به شکل ماهیتی درخت است اما دیگر درختی که جوانه بزند و بگردد در زیر سایه سارش تامل کرد، دیگر نیست. چرا؟ چون آن هایی را که صاحب قلم هستند را باید قدر می دانستند و بر صدر می نشاندند، به آن ها یاری می کردند، آن ها درگیر مایحتاج روزانه خودشان نباشند، ارتقاء پیدا نمایند، امنیت داشته باشند، ذهنشان آزاد باشد تا بتوانند در راستا آنچه می توانند بفهمند بنویسند.

وی بیان کرد: برای رسیدن به این ساحت و قله نوشتن، اهل قلم باید دوران طولانی را طی نمایند. مدام بخوانند، تحلیل نمایند و در ذهنشان این موارد ته نشین گردد و بعد آغاز به فراوری نمایند. در واقع اهل قلم فراوریگران کلمه و فکر هستند. آن هایی که کارخانه فکر و کلمات را راه می اندازند، صاحب قلمان هستند.

معاون سیاسی، امنیتی، اجتماعی استانداری گلستان ادامه داد: جامعه امروز ما در چنبره شدید شبیخون فرهنگی و نفوذ فرهنگی رقبا و دشمنان و ... است. ما باید با حفظ خرده فرهنگ های اقوام و نویسندگان و یاری به آن ها برای بهتر زندگی و فکر کردن و آسایش خیالشان شرایطی را فراهم بیاوریم که آن ها زندگی بهتری داشته باشند.

مکتبی گفت: اگر در جامعه ای نخبگان و نویسندگان و صاحب سوادان آن مایوس بشوند، آن کورسوی امیدی که ممکن است آن جامعه را به سمت رستگاری ببرد، خاموش خواهد شد و این خطری است که در دنیای امروز و در این روزها و سال ها جامعه ایران ما را تهدید می نماید و ما باید دقت کنیم.

وی بیان کرد: به نظر من انتظار این است که وقتی هفته کتاب و کتابخوانی می گردد دست کم اتوبوس های شهری در سطح استان، بنرها و در و دیوار شهر به گونه ای تبلیغ اهل قلم و اهل فرهنگ را بنمایند که وقتی من و شما به همراه خانواده در خیابان ها حضور پیدا می کنیم، احساس کنیم که این جامعه قدر نویسندگانش را می داند.

معاون سیاسی، امنیتی، اجتماعی استانداری گلستان گفت: شخصیتی چون کریم الله قائمی نویسنده و پژوهشگر گرگانی در آستانه هشتاد سالگی وقتی به خیابان می رود، حس کند مردم شهرش او را می شناسند. فردی که حدود شصت سال فعالیت قلمی داشته است اما می دانیم این طور در شهرمان نیست. بنرهای تبلیغاتی باید معطوف به راستا دانایی بگردد، مردم باید احساس افتخار را در چشمان نویسندگانشان ببینند، در حالی که متاسقانه این گونه نیست.

مکتبی گفت: امیدوارم در سال آینده دست کم به طرق گوناگون، به وسیله تبلیغات شهری و بنرها، ظرفیت های تبلیغی شهری و ...نام چند تن از اهل قلم ذکر گردد، به هر شکلی که هست، رفتار جامعه را به این سمت راهنمایی کنیم که مفتخر باشیم در شهرمان مفاخری زندگی می نمایند و عمرشان را صرف دانایی، روشنایی بخشی به آیندگان و با سواد شدن مردم نموده اند.

وی بیان کرد: اگر اینچنین رفتار کردیم یعنی راه شهدا، نیکان از صدر ایران تا به امروز خصوصا در چهل سال گذشته را رفته ایم، اما اگر نکردیم هیچ توجیهی قابل پذیرش نیست. شاید بعضی بگویند ای بابا دلتان خوش است و یا حواستان نیست و زمانه سخت است و.. من خودم اهل قلم هستم و این راستا را طی نموده ام، اما این سوال را می پرسم که کدامتان روزگارتان شرایط مولوی در عصر مغول بود؟ یا سخت تر از شرایط حکیم ابوالقاسم فردوسی در عهد محمود غزنوی و یا حضرت سعدی در زمان حمله مغول به شیراز بود؟

معاون سیاسی، امنیتی، اجتماعی استانداری گلستان گفت: آن ها به لطف همت، غیرت و چشم اندازی که برای ایران داشتند، توانستند بارشان را از گردنه ها رها نمایند و ما به عنوان صاحب قلم و اهل قلم، درد قلم و درد ایران و مردمان ایران را داریم، باید بیشتر تامل کنیم و به این متفکران توجه نشان دهیم که عمرشان را بر سر دانایی، شعور و آگاهی ملت ایران گذاشتند. اگر اقدام کنیم رستگاری و اگر کوتاهی کنیم در برابر وجدان ها و پرسش های فرزندانمان پاسخی در آینده نخواهیم داشت. امیدوارم در این گونه ایام به گونه ای عمل کنیم که مردم گلستان بدانند و حس نمایند که مدیرانشان قدرشناس آن ها هستند.