دروازه بان های ایرانی و رویای لژیونر شدن - آناسی

احسان محمدی | تقریباً هر کدام از ما در زندگی مان یک نفر را می شناسیم که فکر می کنیم اگر امکانات داشت، گرفتار جبر جغرافیا نمی شد، پارتی و کس و کار داشت، حداقل پا جای پای احمدرضا عابدزاده می گذاشت اگر پیتر اشمایکل نمی شد! شاید می شد و شاید هم نه. این تصور که یک نفر خوب شیرجه می زند، از توپ نمی ترسد، قد بلند دارد، یا توپ های هوایی را خوب جمع می کند حتماً می تواند یک دروازه بان ممتاز بشود، احتمالاً اشتباه است و دروازه بانی در سطح یک به چیزهای دیگری هم نیاز دارد.

چندی قبل وحید هاشیمان که سابقه حضور طولانی مدت در بوندس لیگا را دارد و با دروازه بان های ممتاز جهانی همبازی بوده است و دوره های مربیگری را گذرانده است در گفت وگویی عنوان کرده بود که احمدرضا عابدزاده اگر به فوتبال اروپا می آمد ممکن بود حتی از اولیور کان هم بهتر باشد. هاشمیان آدمی نیست که نان قرض بدهد و هر دو دروازه بان را از نزدیک دیده است و لابد چیزی که می گوید تعارف نیست. در اینکه عابدزاده یک دروازه بان ممتاز بود کسی شک ندارد و در سی سال اخیر هر دروازه بانی از لیگ محلات تا لیگ برتر با او مقایسه شده را همه می دانیم. حتی نسلی که یک بازی از او را زنده از تلویزیون ندید هم باورش کرده است ولی آیا واقعاً دروازه بان های ایرانی می توانند لژیونرهای درخشانی باشند؟

از دروازه بان های هم دوره عابدزاده، نیما نکیسا این شانس را پیدا کرد که لژیونر شود، دروازه بان جوانی که انگار جای عضله، در بدنش فنر داشت. اما الان حتی به سختی اسم تیم ها و کشورهایی که رفت را به یاد می آوریم. علیرضا حقیقی هم که در جام جهانی 2014 نمایش قابل قبولی داشت به یک خوش تیپ ایرانی تبدیل شد که چند کشور را گشت و به ایران برگشت. درست مثل سوشا مکانی که در نروژ حتی در مقطعی درخشید اما سر از نفت مسجدسلیمان درآورد و آخر هم مثل برق آمد و مثل باد رفت.

امیر عابدزاده احتمالاً مشهورترین دروازه بان- لژیونر ایرانی است که البته حضورش در اروپا ربط چندانی به درخشش در لیگ ندارد. او تحت تمرینات و مراقب و حمایت شدید پدرش به اینجا رسیده است. از کودکی در اروپا تمرین کرد و بعضی می گویند پیوستن او به فوتبال پرتغال با مشاوره کارلوس کی روش انجام گرفت. امیر آنقدر روی انگلیسی حرف زدن تمرکز کرد که گاهی بعضی از واژه های فارسی را گم می کند اما در پرتغال نمایش های درخشانی از او دیده ایم. گاهی کارهایی می کند تصویری کمرنگ از عالیجناب احمدرضاست.

در این میان دروازه بان های دیگری هم بودند که مدام از پیشنهادهای خوب خارجی می گفتند ولی حتی تا قطر و امارات هم نرفتند. پست دروازه بانی البته که بسیار متفاوت تر از مثلاً بازیکن هافبک است. گزینه ها محدود، رقابت فشرده و امکان دیده شدن سخت.

بعد از خبر پیوستن قطعی علیرضا بیرانوند به فوتبال بلژیک حالا پیام نیازمند دروازه بان جوان و آینده دار سپاهان می گوید که تابستان لژیونر می شود و به اروپا می رود. در میان دروازه بان های نسل نو او را کاملاً متمایز و ممتاز می بینم. آمیزه ای از جوانی، جسارت، تیزهوشی و رفلکس بدنی چشم نواز. رفتار متین و فراتر از سن او را در همه این سالها دیده ایم که حتی در اوج رقابت های پرسپولیس- سپاهان که بازیکنان با تجربه به گلادیاتور تبدیل شدند او همیشه موقرانه و حرفه ای رفتار کرد.

اگر نیازمند به تیمی منتقل شود که فرصت دیده شدن داشته باشد و علیرضا بیرانوند هم بتواند بدرخشد احتمال دارد به تیم های بزرگتر بروند و راه برای دیگر دروازه بان ها باز شود که لژیونر شوند. گرچه رویاست اما رویای شیرینی است. اینکه در پخش زنده های تلویزیونی شاهد درخشش دروازه بان های ایرانی باشیم. حتی با اغراق. چیزی شبیه درخشش بهتاش فریبا دروازه بان نساجی قائمشهر در سریال پایتخت!