تصویر ، حمله تند روزنامه اصولگرا به وزیر آموزش و پرورش و دولت به دلیل بازگشایی مدارس ، علم بهتر است یا جان؟ - آناسی

اگر علاقمند به دریافت بهترین خدمات تحصیل کانادا هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم ویزای تحصیلی کانادا، با دریافت مشاوره رایگان از مجربترین تیم مهاجرتی کانادا، بهترین مسیر را به سوی مدارو، کالج ها و دانشگاه های کانادا انتخاب کنید.

به گزارش خبرنگاران آنلاین؛ در گزارش روزنامه رسالت درباره بازگشایی مدارس آمده است:

دیروز یعنی آدینه، بسیاری از والدین، قادر نبودند آسوده خاطر بمانند و نسبت به تدابیر مجهول نظام آموزشی و جان فرزندانشان بیمناک نباشند. امروز هم هراس خانواده ها از کرونا و کابوس ابتلای فرزندان به ویروس روی هم دافعه ای ساخته که بعید است سکاندار وزارتخانه آموزش وپرورش از آن بی خبر باشد. کم نیستند دانش آموزانی که در سنگر امنخانه پناه گرفته اند. چون فرمول بازگشایی مدارس برمبنای سناریوهای سه گانه پیش نرفته و قاطعیت وزیر در این که هیچ خطری دانش آموزان را تهدید نخواهد کرد، مرهم بی تابی خانواده های نگران نبوده است. نمی گردد آمار داد، ولی با حسابی سرانگشتی و پی جویی از والدین، بسیاری نسبت به بازگشایی مجدد مدارس خوش بین نبودند و در آیین گشایش سال تحصیلی جگرگوشه هایشان را در خانه قرنطینه کردند. این تنها کاری بود که از دست شان برمی آمد. مثل مادر المیرا و پدر پری و مثل بعضی از پدر و مادرها که بعد از روزها و هفته ها بلاتکلیفی، تیر خلاص را شلیک کردند و تا اطلاع ثانوی به درس و مدرسه نه گفتند. اما اگر این بچه ها غیبت بخورند و از هم سن و سال هایشان عقب بمانند چه می گردد؟ برای پدر پری و مادر المیرا تفاوتی ندارد و آنچه ابراز می نمایند، مؤید مجهول بودن اقدامات آموزش وپرورش برای سال تحصیلی جدید و مجموعه ای از تصمیمات غیرقابل فهم است و البته پروتکل های بهداشتی که معلوم نیست تاچه حد در مدارس قابلیت اجرا دارند یا ندارند.

پدر پری می گفت: سال پیش دخترش در مدرسه ای تحصیل نموده که در هر کلاسش 40تا 45 دانش آموز حضورداشته اند و سال جاری مدیر مدرسه گفته مساحت کلاس ها کوچک است و تعدادش کم و ناچار است در هر کلاس 25 تا 30 دانش آموز را تنگ هم بنشاند و این امر، بیم برهم خوردن فاصله اجتماعی را تقویت می نماید. برای همین است که مادر المیرا وحشت دارد، وحشت از انتقال ویروس به بچه ها و از بچه ها به معلمان و مدیران، او نه امروز دخترش را به مدرسه فرستاده و نه روزهای بعد قصد این کار را دارد. کرونا و آمارهای رو به رجحان مبتلایان مادر المیرا را در لاک دفاعی فروبرده وازنام مدرسه ترسانده؛ مدارس با آن تراکم جمعیتی بالا و کلاس های تنگ.

شاید در روزهای بعد، معلمان تصاویری منتشر نمایند از کلاس های درسی که به تعداد انگشتان یک دست دانش آموز به خود دیده یا کلا بی دانش آموز مانده؛ شاید درجاهایی مثل سیستان و بلوچستان و کردستان دانش آموزان پرتعداد و مصمم، پشت میز و نیمکت های مدارس ظاهر شوند، چون فقر بدجوری به پر و پای آنان پیچیده، نه گوشی هوشمند و تبلت دارند و نه لپ تاپ و اینترنت....فراتر از این حدس و گمان ها

روایت غالب آن است که والدین از کرونا می ترسند و وحشت دارند بچه ها به مدرسه بیایند اما به تعبیر وزیر آموزش وپرورش هیچ دانش آموزی نباید از چتر آموزش جدا بیفتد. مفهوم این سخن، حضور در کلاس های درس است، آن هم به مدت 35 دقیقه.

سرانجام سناریوهای سه گانه و دایر بودن مدارس در مناطق قرمز!

پیش تر بارها تشریح شده بود که می توان برگزاری کلاس های حضوری در صورت شرایط سفید و برگزاری کلاس های غیرحضوری و مجازی در شرایط قرمز، و ترکیبی از این دو حالت با حضور شمار کمتری از دانش آموزان در شرایط زرد را متصور بود اما این سناریوها اگر تاریخ انقضایشان فرانرسیده باشد، دست کم با سخنان عجیب وغریب مرد اول وزارتخانه آموزش وپرورش از آن اعتبار اولیه ساقط شده اند و حالا در مناطق قرمز هم مدارس دایرند. شاید در نگاه اول شوخی بی مزه ای به نظر برسد اما باکمال تأسف و تأثر شوخی نیست. محسن حاجی میرزایی در توجیه این تصمیم کبری، مدارس را مراکز خدماتی دانسته و مادامی که وزارت بهداشت در سایر نقاط قرمز، مراکز خدماتی را تعطیل نکند، مدارس هم تعطیل نمی شوند!

آقای وزیر به این پرسش پاسخ نداده است که چرا پیش از تدوین سناریوها و چند هفته زودتر، این فکر بکر به ذهن متصدیان نظام آموزشی خطور ننموده؟ چرا این گونه عاجلانه اقدام شده است، آیا سرگردانی و نگرانی خانواده ها به فاصله چند روز تا بازگشایی مدارس آن قدرها حائز اهمیت نبوده؟ چرا والدین باید گیج و مستأصل در نخستین روز هفته و تازه به وسیله کانال های ارتباطی مدارس و تماس تلفنی با مدیران از شرایط حضور فرزندشان در مدرسه آگاه شوند؟ البته سرگردانی مدیران مدارس هم دست کمی از خانواده ها ندارد و عملابا نادیده دریافت سناریوهای تدوین شده، مدارسی که در مناطق قرمز جای گرفته اند، سرگشته و حیران اند و نمی دانند چگونه باید برای امروز و روزهای بعد طرح و نقشه بریزند. حتی چاره جویی پیشین در قالب سناریوی سه گانه با ویترینی تحت عنوان شیوه نامه بازگشایی هم الزاما به منزله حسن ختامی بر مخاطره جویی ویروس و دردسرهای احتمالی اش نبود چه رسد به حالا که شالوده حیاتی برای نظام آموزش، حضور در مدرسه است. اما از یاد نبریم که پاییز سال جاری، همان فصل تن طلایی همیشگی نیست، همین که از گرد راه برسد، با موج تازه کرونا و بیماری آنفولانزا و آلاینده های مهاجم، دمار از روزگارمان درمی آورد. آن گاه هر نفسی که فرو می رود نه ممد حیات است و نه مفرح ذات. برای همین رئیس مجمع عمومی سازمان نظام پزشکی از ستاد ملی مبارزه با کرونا خواسته از بازگشایی حضوری مدارس در تمامی مناطق کشور جلوگیری نمایند.

عباس آقازاده در نامه سرگشاده اش، خطاب به وزیر هشدار داده است که این دستور با شرایط حاکم بر همه گیری ویروس کرونا و شرایط قرمز بسیاری از مناطق کشور، همخوانی ندارد. به خطر انداختن جان میلیون ها دانش آموز و آموزگار و خانواده های ایشان، و دخالت در کارشناسی تخصصی نحوه مقابله و مبارزه با بیماری از سوی مسئولین غیر مرتبط با اموربهداشتی می تواند در کم ترین فاصله زمانی به یک فاجعه انسانی تبدیل گردد.

به هر ترتیب حالا که کار از کار گذشته و زنگ شروع سال تحصیلی نواخته شده، بعضی احتمال می دهند که بسته بودن مدارس به ترک تحصیل 36 درصدی دانش آموزان بینجامد و این را در تصمیم ناگهانی وزارتخانه دخیل می دانند اما بعضی پا را فراتر گذاشته و از مافیای همواره درصحنه سخن می گویند مافیای مدارس غیردولتی که علی الظاهر در آستانه ورشکستگی است و اگر بازگشایی مدارس و دریافت شهریه های نجومی نباشد چرخش به سختی و لنگ ولنگان می چرخد. حال آن که روزبه روز چهره زشت تر کرونا رخ عیان می نماید و بسیاری از خانواده ها به بازگشایی مدارس بدبین هستند و آن را منشأگرفتاری های بعدی می دانند، حالا چگونه می توان14میلیون دانش آموز را در طول یک سال تحصیلی، افتان وخیزان راهی کلاس درس کرد؟ پاسخ روشن است، از امروز تنها سناریوی باقی مانده، آموزش حضوری و مجازی است، به این ترتیب که دانش آموزان به دو گروه زوج و فرد تقسیم می شوند. برآوردهای آماری نشان از جمعیت دانش آموزی زیر 100نفر در 62 درصد مدارس دارد و به اذعان وزیر، این ها می توانند فاصله را رعایت نمایند و حتی احتیاج به زوج و فرد کردن نیست. 38 درصد مدارس بالای 100 نفر دانش آموز دارند که متناسب با مساحت کلاس و مدرسه بنا به تصمیم شورای مدرسه گروه بندی صورت می گیرد تا به هر طریق کلاس ها دایر باشد، چون به تعبیر وزیر، هیچ چیز جای ارتباط چهره به چهره معلم و دانش آموز را نمی گیرد اما معلوم نیست، چرا برگه های رضایت نامه ای در فضای مجازی منتشر و دست به دست شده که در آن مدیر مدرسه از والدین خواسته مسئولیت سلامتی فرزندشان را برای حضور در کلاس درس بپذیرند و امضا نمایند، گرچه رئیس مرکز هماهنگی و حوزه وزارتی آموزش و پرورش گفته هیچ مدرسه ای حق ندارد چنین تعهدی از خانواده ها بگیرد اما با سلب مسئولیت از وزارتخانه، تاکید نموده که خانواده ها باید به فرزندانشان آموزش هایی بدهند تا بتوانند در محیط های پرریسک از خودشان محافظت نمایند، بعضی تجهیزات بهداشت فردی باید توسط خانواده ها فراهم گردد و بیاموزند که تا حد ممکن فاصله گذاری اجتماعی را رعایت نمایند.

از تراکم کلاسی تا دانش آموزانی که رعایت پروتکل های بهداشتی را فرانگرفته اند

شاید بتوان نسبت به دستورالعمل های بهداشتی و تهیه ملزومات پیشگیرانه در مقاطع بالای تحصیلی بی خیال بود و ریش و قیچی را به دست آن ها سپرد اما بی تفاوتی نسبت به سرنوشت دانش آموزان پایه اول ابتدایی با هیچ عقل و منطقی جور درنمی آید. پیش بینی شده که تعداد یک میلیون و 574 هزار و 208 دانش آموز در پایه اول دبستان تحصیل نمایند، آیا این دانش آموزان رعایت پروتکل ها را فراگرفته اند و مدارس قادرند بر آن ها نظارت نموده و شیطنت و بازیگوشی هایشان را کنترل نمایند؟

هرچند وزیر بر این باور است که ما داوری هایمان درباره بچه ها دقیق نیست. آنها می توانند پروتکل ها را رعایت نمایند. با این حال بسیار جای نگرانی و تشویش است، به این علت که کلاس های درس دولتی اغلب شلوغ است، چیزی شبیه دهه 60 و در هر نیمکت سه دانش آموز می نشیند، کلاس هایی از 35 تا 40 و 45 نفر آن هم بیشتر در دوره ابتدایی، درست است که با آمدن کرونا از شمار دانش آموزان در هر کلاس کاسته خواهد شد، ولی هنوز امکانات زیرساختی فراهم نیست و مدارس دولتی درتأمین هزینه های جاری خود ناتوان اند. حتی در کلاس های درس تا لبه سکو نیمکت چیده شده و دانش آموزان هم ناچارند در نیمکت های سه نفره به سختی چفت درچفت هم بنشینند. حسین ثقفی مشاور مدیرکل آموزش وپرورش شهر تهران تراکم استاندارد کلاس درس را 8 مترمربع برای هر دانش آموز عنوان نموده که در تهران 5/4 متر است و به تعبیر او، در بعضی مواقع حتی فضائی برای این که معلم در کلاس درس حرکت کند، نداریم و معلم باید از روی دو تا میز بپرد تا به میز خودش برسد! این موارد اگر در بلوای کرونا مصداق پیدا کند، مرگ فاصله گذاری عینیت می یابد و رویدادهای ناگوار یکی پس از دیگری به وقوع می پیوندد. بازگشایی مدارس و حضور پرتعداد دانش آموزان در مناطق قرمز فاجعه است مدارسی که تا یک هفته قبل تصورشان این بوده که قاعده گذاری ها مبتنی بر رعایت سناریوهای سه گانه است، حالا باید در چنبره بی فکری نظام آموزشی گرفتار شوند و با امکاناتی که ندارند، تدبیری عاجلانه بیندیشند. سوی دیگر این ماجرا سرویس های مدارس است که شرایط به سامانی ندارند و معمولا در مقطع ابتدایی 7-6دانش آموز در یک سرویس حضور دارند. به نظر نمی رسد با اقدام نابگاه وزارتخانه ملاحظات پیشگیرانه در مورد کرونا از سوی رانندگان این سرویس ها ارائه شده باشد و این دانش آموزان هم درکی از ویروس و مخاطراتش ندارند. حاصل این گفتارها آن است که کرونا دورنمایی ندارد، درست مثل نظام آموزشی ما که دورنمایی ندارد و سیاست هایش چندگانه، تحکیمی و ضدونقیض است.